دعای حفظ از فریب و دشمنی و حیله و دفع مکر و نقشه دشمنان

دعای حفظ از فریب و دشمنی و حیله و دفع مکر و نقشه دشمنان

در این پست از سایت ذکر و دعاهای قرآنی طلسم و جادو telesmojado.org
دعای حفظ از فریب و دشمنی و حیله و دفع مکر و نقشه دشمنان را قرار
دادیم . ذکر و دعای بسیار قوی و مجرب از امامان برای محفوظ ماندن
از شر مکر و فریب دشمنان و در امان ماندن از حیله و نقشه های شوم
مخالفان و دشمنان و انسان های پست . اگر احساس می کنید که دشمنی
دارید که مدام در فکر فریب و حیله و نقشه چینی برای شما می باشد
برای دفع مکر و فریب و حیله و بازگرداندن نقشه شوم به خودش می
توانید از ذکر و دعای قوی و مجرب زیر استفاده کیند . التماس دعا (
سایت طلسم و جادو
)

دعای دفع مکر و حیله دشمن,دعای ضد حیله دشمن,دعای
ضر مکر و فریب,دعای رفع دشمنی,دعای در امان ماندن از مکر
دشمن,دعای محفوظ ماندن از نقشه دشمن,دعای حفظ از نقشه شوم
دشمن,آیه قرآنی دفع فریب و مکر و حیله

دعای حفظ از فریب و دشمنی و حیله و دفع مکر و نقشه
دشمنان

دعای ضد مكر و حیله:

وقتی متوجه می‌شویم دیگران برای ما نقشه کشده‌اند صورتمان
سرخ می‌شود و دست و پایمان می‌لرزد، آرامش به کلی از وجود ما پر
می‌کشد و می‌روددر این لحظات چه ذکری بگوییم؟

امام صادق (ع) می‌فرماید:

در شگفتم برای کسی که مورد مکر و حیله واقع شده است چگونه
به ذکر:

وَ أُفَوِّضُ أَمْری إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ
بِالْعِباد

من کار خود را به خدا واگذار کردم که خداوند نسبت به
بندگانش بیناست»پناه نمی‌برد؟

شخصی از فرعونیان به موسی ایمان آورده بود ولی
ایمان خود را کتمان کرده بود، بعد از مدتی ایمان خود را آشکار
می‌کند و مردم را به خدا پرستی دعوت می‌کند و فرعونیان برای از
بین بردن او نقشه می‌کشند ولی آن شخص مومن ذکر فوق را می‌گوید و
خداوند هم او را از مکر و حیله دشمنان نجات می‌دهد و
می‌فرماید:

خداوند او را از نقشه‏ هاى سوء آن‌ها نگه داشت، و عذاب شدید
بر آل فرعون وارد شد.

دعای دور کردن دشمنان و مکر و حیله و نیرنگ
:

از دعاهاى امام سجاد (ع) است در دور ساختن مكر و فريب
دشمنان و بازگرداندن قهر و غلبه آنان

إِلَهِي هَدَيْتَنِي فَلَهَوْتُ وَ وَعَظْتَ فَقَسَوْتُ
وَ أَبْلَيْتَ الْجَمِيلَ فَعَصَيْتُ‏
اى خداى من، تو مرا هدايت كردى و من به لهو و غفلت روى
آوردم. پندم دادى و من سخت دلى نمودم. نعمتهاى نيكويم دادى و من
نافرمانى كردم.

ثُمَّ عَرَفْتُ مَا أَصْدَرْتَ إِذْ عَرَّفْتَنِيهِ
فَاسْتَغْفَرْتُ فَأَقَلْتَ فَعُدْتُ فَسَتَرْتَ فَلَكَ –
إِلَهِي – اَلْحَمْدُ
آنگاه آنچه مرا از آن منع كرده بودى به من شناسانيدى و من
شناختم و آمرزش طلبيدم و تو گناه من بخشيدى. زان سپس من بار
ديگر به گناه بازگشتم و تو اغماض كردى. پس حمد باد تو را اى
خداوند من.

تَقَحَّمْتُ أَوْدِيَةَ الْهَلاَكِ وَ حَلَلْتُ شِعَابَ
تَلَفٍ تَعَرَّضْتُ فِيهَا لِسَطَوَاتِكَ وَ بِحُلُولِهَا
عُقُوبَاتِكَ‏
خود را در واديهاى هلاكت در افكندم و به دره ‏هاى تلف در
آمدم و در آن احوال، با سطوت و قهر تو، با عذابها و عقوبتهاى تو
روياروى شدم.

وَ وَسِيلَتِي إِلَيْكَ التَّوْحِيدُ وَ ذَرِيعَتِي
أَنِّي لَمْ أُشْرِكْ بِكَ شَيْئًا وَ لَمْ أَتَّخِذْ مَعَكَ
إِلَهاً
بار خدايا، ره توشه من براى رسيدن به تو، اعتقاد من به
يكتايى توست و دستاويز من اينكه هيچ چيز در خدايى با تو شريك
نساخته‏ ام و كسى را جز تو به خدايى نگرفته‏ ام‏

وَ قَدْ فَرَرْتُ إِلَيْكَ بِنَفْسِي وَ إِلَيْكَ مَفَرُّ
الْمُسي‏ءِ وَ مَفْزَعُ الْمُضَيِّعِ لِحَظِّ نَفْسِهِ
الْمُلْتَجِي‏
و اينك خود در تو گريخته‏ ام، زيرا خطاكاران را جز تو
فرارگاهى نيست و براى پناهنده ‏اى كه بهره خويش تباه كرده است
جز تو پناهگاهى نيست.

فَكَمْ مِنْ عَدُوٍّ انْتَضَى عَلَيَّ سَيْفَ عَدَاوَتِهِ
وَ شَحَذَ لِي ظُبَةَ مُدْيَتِهِ وَ أَرْهَفَ لِي شَبَا حَدِّهِ
وَ دَافَ لِي قَوَاتِلَ سُمُومِهِ‏
بار خدايا، چه بسا دشمنى كه شمشير عداوت آخت و بر من تاخت
و براى كشتن من خنجر خويش تيز كرد و با دم برنده آن آهنگ جان من
نمود و زهر كشنده به آب من بياميخت‏

وَ سَدَّدَ نَحْوِي صَوَائِبَ سِهَامِهِ وَ لَمْ تَنَمْ
عَنِّي عَيْنُ حِرَاسَتِهِ وَ أَضْمَرَ أَنْ يَسُومَنِي
الْمَكْرُوهَ وَ يُجَرِّعَنِي زُعَاقَ مَرَارَتِهِ‏
و خدنگ جان شكار خويش در كمان نهاد و مرا نشانه گرفت و
چون پاسبانان همواره بيدار، ديده از من بر نمى‏گرفت و در دل
داشت كه مرا گزندى سخت رساند و شرنگ كينه خويش به كامم
ريزد.

فَنَظَرْتَ – يَا إِلَهِي – إِلَى ضَعْفِي عَنِ
احْتِمَالِ الْفَوَادِحِ وَ عَجْزِي عَنِ الاِنْتِصَارِ مِمَّنْ
قَصَدَنِي بِمُحَارَبَتِهِ‏
آنگاه اى خداوند من، ديدى كه چسان از تحمل رنجها ناتوانم
و چسان از انتقام كسى كه با منش آهنگ قتال است عاجزم‏

وَ وَحْدَتِي فِي كَثِيرِ عَدَدِ مَنْ نَاوَانِي وَ
أَرْصَدَ لِي بِالْبَلاَءِ فِيمَا لَمْ أُعْمِلْ فِيهِ
فِكْرِي‏
و در ميان آن همه دشمنان چسان تنهايم و دشمن چسان در كمين
نشسته تا از طريقى كه انديشه مرا بدان راه نيست گرفتار
گرداند.

فَابْتَدَأْتَنِي بِنَصْرِكَ وَ شَدَدْتَ أَزْرِي
بِقُوَّتِكَ ثُمَّ فَلَلْتَ لِي حَدَّهُ وَ صَيَّرْتَهُ مِنْ
بَعْدِ جَمْعٍ عَدِيدٍ وَحْدَهُ وَ أَعْلَيْتَ كَعْبِي
عَلَيْهِ‏
بار خدايا، در چنين حالتى تو به ياريم آغاز كردى و به
نيروى خود پشت مرا محكم ساختى و شمشير قهرش را كند نمودى و با
آن همه ياران كه او را بودند تنهايش گذاشتى و مرا بر او غلبه
دادى‏

وَ جَعَلْتَ مَا سَدَّدَهُ مَرْدُوداً عَلَيْهِ
فَرَدَدْتَهُ لَمْ يَشْفِ غَيْظَهُ وَ لَمْ يَسْكُنْ غَلِيلُهُ
قَدْ عَضَّ عَلَى شَوَاهُ وَ أَدْبَرَ مُوَلِّياً قَدْ
أَخْلَفَتْ سَرَايَاهُ‏
و آن تير كه به قصد هلاك من در كمان نهاده بود بر او باز
گردانيدى. پس بى آنكه آتش خشمش فرو نشسته باشد يا عطش انتقامش
تسكين يافته باشد، هزيمتش دادى و او از سر خشم سر انگشتان خويش
مى‏ گزيد و مى‏ گريخت، بى ‏آنكه يارانش وعده‏ هايى را كه داده
بودند به جاى آرند.

وَ كَمْ مِنْ بَاغٍ بَغَانِي بِمَكَايِدِهِ وَ نَصَبَ لِي
شَرَكَ مَصَايِدِهِ وَ وَكَّلَ بِي تَفَقُّدَ
رِعَايَتِهِ‏
اى خداوند من، چه بسا دشمن ستمگر كه با مكايد خويش مرا
بيازرد و دامهاى خود بر سر راه من تعبيه كرد و مرا زير نظر خود
گرفت‏

وَ أَضْبَأَ إِلَيَّ إِضْبَاءَ السَّبُعِ لِطَرِيدَتِهِ
انْتِظَاراً لاِنْتِهَازِ الْفُرْصَةِ لِفَرِيسَتِهِ وَ هُوَ
يُظْهِرُ لِي بَشَاشَةَ الْمَلَقِ وَ يَنْظُرُنِي عَلَى شِدَّةِ
الْحَنَقِ‏
و چونان درنده‏اى كه در كمين شكار گريخته خود بنشيند در
كمين من نشست تا مگر فرصت حمله‏اش به دست افتد و در همان حال كه
با گشاده رويى چاپلوسى مى‏ كرد با نگاه خشم آلودش در من. مى
‏نگريست.

فَلَمَّا رَأَيْتَ – يَا إِلَهِي تَبَاركْتَ وَ
تَعَالَيْتَ – دَغَلَ سَرِيرَتِهِ وَ قُبْحَ مَا انْطَوَى
عَلَيهِ أَرْكَسْتَهُ لِأُمِّ رَأْسِهِ فِي
زُبْيَتِهِ‏
اى خداوند كه متبارك و متعالى هستى، چون خبث باطنش و قبح
نهانش را ديدى، او را در همان گودال كه براى در دام افكندن من
كنده بود به سر در انداختى‏

وَ رَدَدْتَهُ فِي مَهْوَى حُفْرَتِهِ فَانْقَمَعَ بَعْدَ
اسْتِطَالَتِهِ ذَلِيلاً فِي رِبَقِ حِبَالَتِهِ الَّتِي كَانَ
يُقَدِّرُ أَنْ يَرَانِي فِيهَا
و در عمق گودالش سرنگون ساختى و او پس از آن همه سركشى،
ذليل و سركوفته گرديد و در همان دامى گرفتار آمد كه مرا گرفتار
آن مى‏ خواست.

وَ قَدْ كَادَ أَنْ يَحُلَّ بِي لَوْ لاَ رَحْمَتُكَ مَا
حَلَّ بِسَاحَتِهِ‏
اگر نه رحمت تو بود، نزديك بود كه هر چه او را بر سر آمد
مرا بر سر آيد.

وَ كَمْ مِنْ حَاسِدٍ قَدْ شَرِقَ بِي بِغُصَّتِهِ وَ
شَجِيَ مِنِّي بِغَيْظِهِ وَ سَلَقَنِي بِحَدِّ لِسَانِهِ وَ
وَحَرَنِي بِقَرْفِ عُيُوبِهِ‏
اى خداى من، بسا حسود مردى كه بر نعمت من رشك برد و غصه
راه گلويش بگرفت و خشم چون استخوانى حلقومش بيازرد و با نيش
زبان خود مرا آزار داد و به هر عيب كه در خود داشت مرا تهمت بر
نهاد

وَ جَعَلَ عِرْضِي غَرَضاً لِمَرَامِيهِ وَ قَلَّدَنِي
خِلاَلاً لَمْ تَزَلْ فِيهِ وَ وَحَرَنِي بِكَيْدِهِ وَ
قَصَدَنِي بِمَكِيدَتِهِ‏
و آبروى مرا آماج تيرهاى بهتان خود ساخت و صفاتى را كه
خود بدان موصوف بود بر من بست و به كيد و نيرنگ خويش مرا خشمگين
ساخت و با حربه مكر خود بر من حمله كرد.

فَنَادَيْتُكَ – يَا إِلَهِي – مُسْتَغِيثاً بِكَ
وَاثِقاً بِسُرْعَةِ إِجَابَتِكَ‏
پس اى پروردگار من، تو را ندا دادم و به درگاه تو استغاثه
كردم. اميدم چنان بود كه دعاى مرا به زودى اجابت كنى‏

عَالِماً أَنَّهُ لاَ يُضْطَهَدُ مَنْ أَوَى إِلَى ظِلِّ
كَنَفِكَ وَ لاَ يَفْزَعُ مَنْ لَجَأَ إِلَى مَعْقِلِ
انْتِصَارِكَ فَحَصَّنْتَنِي مِنْ بَأْسِهِ
بِقُدْرَتِكَ‏
و نيك مى‏دانستم كه آن كس كه در سايه امن تو پناه جويد
هرگز ستم نبيند و آن كه به پناهگاه نصرت تو در آيد از كس
نهراسد. پس تو مرا به قدرت خويش از آسيب او نگه داشتى.

وَ كَمْ مِنْ سَحَائِبِ مَكْرُوهٍ جَلَّيْتَهَا عَنِّي وَ
سَحَائِبِ نِعَمٍ أَمْطَرْتَهَا عَلَيَ‏
اى خداوند، چه بسيار ابرهاى بلا كه بر سر من خيمه زده بود
و تو آنها را پراكنده ساختى و چه بسا ابرهاى آبستن از نعمت خود
بر سر من فرستادى تا بر من ببارند

وَ جَدَاوِلِ رَحْمَةٍ نَشَرْتَهَا وَ عَافِيَةٍ
أَلْبَسْتَهَا وَ أَعْيُنِ أَحْدَاثٍ طَمَسْتَهَا وَ غَوَاشِي
كُرُبَاتٍ كَشَفْتَهَا
و چه بسا جويباران رحمت كه براى سيراب كردن من جارى كردى
و چه بسا جامه ‏هاى عافيت كه بر تن من پوشيدى و چه بسا چشمان
حوادث را كه بر دوختى و چه بسا حجابهاى غم و اندوه كه به يك سو
زدى‏

وَ كَمْ مِنْ ظَنٍّ حَسَنٍ حَقَّقْتَ وَ عَدَمٍ جَبَرْتَ
وَ صَرْعَةٍ أَنْعَشْتَ وَ مَسْكَنَةٍ حَوَّلْتَ‏
و حسن ظن مرا صورت حقيقت دادى. چه بسا به جاى فقر و
نيازمندى، توانگرى و بى‏نيازى بخشيدى. چه بسا به سر در افتاده
بودم و تو مرا بر پاى داشتى و چه بسا مسكنت و بيچارگى كه به
يكبارگى از ميان برداشتى.

كُلُّ ذَلِكَ إِنْعَاماً وَ تَطَوُّلاً مِنْكَ وَ فِي
جَمِيعِهِ انْهِمَاكاً مِنِّي عَلَى مَعَاصِيكَ لَمْ تَمْنَعْكَ
إِسَاءَتِي عَنْ إِتْمَامِ إِحْسَانِكَ‏
بار خدايا، همه اين‏ها انعام و احسان تو بود و حال آنكه
من همچنان در نافرمانى تو غوطه‏ور بودم، ولى نه بدكرداريهاى من
تو را از احسان خويش بازداشت‏

وَ لاَ حَجَرَنِي ذَلِكَ عَنِ ارْتِكَابِ مَسَاخِطِكَ لاَ
تُسْأَلُ عَمَّا تَفْعَلُ‏
و نه احسان و تفضل تو مرا از ارتكاب اعمالى كه تو را به
خشم آورد. آرى، تو هر چه كنى كس را ياراى بازخواست تو
نيست.

وَ لَقَدْ سُئِلْتَ فَأَعْطَيْتَ وَ لَمْ تُسْأَلْ
فَابْتَدَأْتَ وَ اسْتُمِيحَ فَضْلُكَ فَمَا
أَكْدَيْتَ‏
اى خداوند، از تو خواسته شد، عطا كردى. بى‏درخواست، دهش
آغاز كردى. چون خواستار فضل و احسانت شدند، در بخشش سخاوت
ورزيدى.

أَبَيْتَ – يَا مَوْلاَيَ – إِلاَّ إِحْسَاناً وَ
امْتِنَاناً وَ تَطَوُّلاً وَ إِنْعَاماً وَ أَبَيْتُ إِلاَّ
تَقَحُّماً لِحُرُمَاتِكَ وَ تَعَدِّياً لِحُدُودِكَ وَ
غَفْلَةً عَنْ وَعِيدِكَ‏
زيرا اى مولاى من، جز احسان و تفضل و نيكى و انعام را بر
خود نپسنديدى و من جز ارتكاب محرمات و تجاوز از حدود تو و غفلت
از هشدارهاى تو به جاى نياوردم.

فَلَكَ الْحَمْدُ – إِلَهِي – مِنْ مُقْتَدِرٍ لاَ
يُغْلَبُ وَ ذِي أَنَاةٍ لاَ يَعْجَلُ‏
پس حمد باد تو را اى خداوند من، كه تو آن مقتدرى هستى كه
مغلوب نمى ‏گردى و بنده‏ ات را مهلت مى ‏دهى و در كيفر او شتاب
نمى‏كنى.

هَذَا مَقَامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النِّعَمِ وَ
قَابَلَهَا بِالتَّقْصِيرِ وَ شَهِدَ عَلَى نَفْسِهِ
بِالتَّضْيِيعِ‏
بار خدايا، در اينجا كسى ايستاده كه به فراوانى نعمتت
اعتراف مى ‏كند ولى نعمتهاى تو را با خطا و تقصير خود پاسخ مى
‏گويد. جاى كسى است كه خود به تباهى خود گواهى مى‏ دهد.

اَللَّهُمَّ فَإِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ
بِالْمُحَمَّدِيَّةِ الرَّفِيعَةِ وَ الْعَلَوِيَّةِ
الْبَيْضَاءِ وَ أَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ بِهِمَا أَنْ تُعِيذَنِي
مِنْ شَرِّ كَذَا وَ كَذَا
اى خداوند من، به تو تقرب مى ‏جويم به مقام رفيع محمد و
طريقت درخشان على و به وسيله آن دو به تو روى مى‏آورم كه مرا از
شر آنچه از آن به تو پناه آورده‏ ام پناه دهى،

فَإِنَّ ذَلِكَ لاَ يَضِيقُ عَلَيْكَ فِي وُجْدِكَ وَ لاَ
يَتَكَأَّدُكَ فِي قُدْرَتِكَ وَ أَنْتَ عَلَى كُلِّ شَيْ‏ءٍ
قَدِيرٌ
كه بر آوردن اين نياز با وجود توانگريت تو را به تنگنا
نيفكند و با وجود قدرتت به رنج نيندازد، كه تو بر هر كارى
توانايى.

فَهَبْ لِي – يَا إِلَهِي – مِنْ رَحْمَتِكَ وَ دَوَامِ
تَوْفِيقِكَ مَا أَتَّخِذُهُ سُلَّماً أَعْرُجُ بِهِ إِلَى
رِضْوَانِكَ وَ آمَنُ بِهِ مِنْ عِقَابِكَ يَا أَرْحَمَ
الرَّاحِمِينَ‏
اى خداوند من، به من ارزانى دار رحمت و دوام توفيق خود را
تا آن را چون نردبامى گيرم و به مقام خشنوديت عروج كنم و از
عذاب تو ايمنى گزينم. يا ارحم الراحمين.

برگرفته از دعا سایت

**************************************************

بازنشر : سایت طلسم و جادو (بزرگترین منبع ذکر و دعاهای
قرآنی)